Porozrzucane na szczycie MACHERONTU kamienie rysują na wypalonej ziemi granice dawnej twierdzy. Przejdź pomiędzy nimi i wyobraź sobie ucztę.
Niezwykle wystawną i zmysłową, a zarazem tragiczną. Te głazy pamiętają ścięcie ostatniego z biblijnych proroków. Okrutny widok wnoszonej na tacy ludzkiej głowy.
Jan Chrzciciel szedł przed Panem, by prostować Mu drogi.
On ma wzrastać, ja zaś – umniejszać się – mówił.
Oddał się Mu w całości, po brzegi napełnił się Bogiem.
Przed Herodem szły jego zachcianki i słabości. Sam sobą zniewolony, sparaliżowany lękiem, by nic nie stracić, zdusił jedyny głos zdolny wyprowadzić go na powierzchnię.
Pisał JAN OD KRZYŻA:
Cechą dusz mężnych, szlachetnych i serc ofiarnych jest pozostawanie w tyle, by inni byli ponad nimi.
I pragną raczej dawać niż otrzymywać, aż do oddania samych siebie, gdyż uważają za zbyt wielki ciężar posiadać samych siebie, a bardziej im się podoba być posiadanym i wyzutym z siebie.
Pod wieczór życia będą cię sądzić z miłości. Staraj się miłować Boga, jak On chce być miłowany, zapomnij o sobie samym.
Zdejmij ciężar. Oddaj się w dobre ręce, a w każdym wydarzeniu Bóg przemówi do Ciebie.
Choroba, cierpienie, śmierć bliskiej osoby – to Jego prośba, by się nie skarżyć, by zapomnieć o sobie, by oddać Mu wszystko, aż do ostatniej kropli.
Pochwała, zaszczyt – to okazja do pokory, milczenia, dystansu do siebie; zachęta do większej służby dla innych.
Porażka i zwycięstwo, wszystko to przyjmij w duchu wiary, wiedząc, że w tle kryje się wola Boga.
We wszystkim zobaczysz Jego ślad, Jego przynaglenie, by nie stracić ani chwili.
Pierwszy, najważniejszy szczyt Potrójnej to ZAPOMNIENIE O SOBIE. Nie wejdziesz na następne, jeśli go będziesz omijał.
To istota chrześcijaństwa, które streszcza się w tym jednym jedynym słowie: MIŁOŚĆ.