Gdy myślę o chrześcijaństwie i o własnej wierze, coraz częściej rozumiem je jako życie Obietnicą.
Dlaczego wiara Abrahama była tak wyjątkowa? Dlaczego jego wyjście z Ur, z konkretnej kultury i religii było tak szczególne?
Pośród tylu ludów i wierzeń, politeistycznych i monoteistycznych, on jeden wyruszył ku nowemu, nie dlatego, żeby poszukać odpowiedzi na nowe pytania, ale dlatego, że otrzymał Obietnicę.
Ta Obietnica stworzyła między nim a Bogiem więź tak osobistą, że do dziś podziwiamy w nim najstarszego Ojca wiary.
Obietnica pogłębiała się z każdym pokoleniem Izraela, aż stała się Obietnicą Mesjasza.
Gdy Chrystus wcielił się i przyszedł na świat, Jego poczęcie było związane głęboko z Obietnicą daną Maryi. Następnie powołał swoich uczniów Obietnicą. Obietnicą Królestwa Bożego, ale nie tylko… Każdemu z nich dał Jego własną bardzo osobistą Obietnicę. Czym były te Obietnice? Można przeczuwać, że każda z tych Obietnic była głębokim i intymnym sekretem więzi między każdym
z Apostołów a Chrystusem. Odnajdujemy jednak odblaski tych Obietnic, gdy Jezus mówi Piotrowi: Ty jesteś skałą, na której zbuduję mój Kościół, a Janowi i Jakubowi, że będą pić ten sam kielich, co On. Samarytance obiecał, że da jej pić ze źródła wody żywej, Nikodemowi, że narodzi się na nowo. Na końcu Apokalipsy całe stworzenie przyzywa Obietnicę, gdy woła: Przyjdź Panie Jezu!
Obietnica Chrystusa nie jest byle czym… Wydaje się zawsze przekraczać o lata świetlne to, co naturalne i po ludzku możliwe.
Jeśli w naszym życiu jest jakieś nieskończone pragnienie o nadprzyrodzonej wadze, które nieraz trudno nam uchwycić ludzkimi słowami,
to być może jest nim właśnie ta najgłębsza tęsknota za spełnieniem się Obietnicy.
Czy chrześcijaństwo nie jest właśnie życiem i umieraniem w świadomości tej Obietnicy? Obietnicą podwójną: tą pierwszą – już Spełnioną, czyli Obietnicą Ducha Świętego i Królestwa Bożego, które jest pośród nas, Obietnicą Zbawienia, które się dokonało; oraz tą drugą – jeszcze niespełnioną: tą, którą Bóg dał każdemu z nas całkowicie indywidualnie, jako największy sekret naszego życia.
Czy święci to nie właśnie ludzie żyjący w pełni tymi dwiema Obietnicami? Pokazują nam, że ta sekretna Obietnica Boga nie jest niczym zewnętrznym, żadną drogą życia w tym, czy innym kierunku. Jest zdecydowanie czymś całkowicie wewnętrznym – pragnieniem, które pozwala nam iść ostatecznie każdą z tych dróg. Może to jest właśnie kompas, o którym pisała Teresa, gdy mówiła, że zawierzenie jest jej jedyną busolą: zawierzenie w spełnienie Obietnicy. W spełnienie Obietnicy pomimo wszystkich ograniczeń małego ciasnego Karmelu, ograniczeń chorego ciała i ograniczeń dręczących ją ciemności.
Być może nieraz nie potrafimy rozeznać w naszym życiu drogi naszego powołania, trudno nam odpowiedzieć sobie na pytanie, czego naprawdę chcemy i nadać cel naszej drodze. Ale Obietnica… ona jest i w głębi duszy odkrywamy jej tajemniczą obecność. Czy nie jest tak?
Jeśli jest Obietnicą Boga, to nie możemy jej zgubić, bo nie jest nasza, jest niezależna od naszych rozeznań, celów, które sobie nadamy, naszych wątpliwości na różnych drogach… Jest stała, bo jest Obietnicą samego Boga. Obietnicą, którą dał każdemu z nas ten sam Bóg, który dał ją Abrahamowi, dał Apostołom, dał każdemu ze świętych. Obietnicą, która będzie spełniona, bo pochodzi od Niego, a nie jest jedynie naszym wyobrażeniem.
Jakie to szczęście, gdy człowiek pomyśli, że brakuje mu wprawdzie po ludzku wszystkiego: pewności, stałości, pokory, miłości, wolności, zapału, odwagi, etc… ale to wszystko ani o jedną tysięczną miligrama nie zmniejsza wagi owej Obietnicy, dzięki której może żyć swobodnie, bo jest już Spełniona. Nie zmienia też wcale wagi tej drugiej jednej jedynej Obietnicy, którą dostał tylko on i nikt inny na świecie i której istnienia nikt i nic nie jest już w stanie wymazać. Czy to nie są właśnie te same Obietnice, dzięki którym Teresa mogła napisać: Biegnę swobodnie i jedynie chcę żyć Miłością?
Czy ta Obietnica istnieje?
Czym jest nasza wiara i całe chrześcijaństwo, jeśli nie przygodą podążania za tą Obietnicą?
Katarzyna SOJKA
